Rozdział 13

            " Dobry przyjaciel widzi pierwszą łzę, łapie drugą i powstrzymuje trzecią."

* DEMI, CZWARTEK - DZIEŃ WYCIECZKI *

Od ostatniego spotkania z Niallem, czyli tego, kiedy dałam mu pieniądze w kopercie nie miałam z nim kontaktu. Nie widziałam jego ani jego przyjaciół w szkole mimo tego, że w niej byli. Bałam się, że nie przyjęli mojego prezentu i nie zjawią się dzisiaj na zbiórce. W głowie pojawiały mi się myśli, że może poczuli się urażeni  albo źli z powodu prezentu, ale ja nie chciałam źle, ja po prostu chciałam im pomóc. 

- Proszę wsiadajcie i zajmujcie swoje miejsca. Każdy może wsiadać gdzie chce, dlatego im szybciej zajmiecie swoje miejsca tym lepiej. - usłyszałam głos jednej z naszych opiekunek i znów zaczęłam rozglądać się z poszukiwania blondyna. Miałam wielką nadzieję, że podczas jazdy to z nim będę siedzieć i to on dotrzyma mi towarzystwa po tym czego się dowiedziałam od rodziców. Musiałam choć na chwilę oderwać swoje myśli od tej wiadomości, a byłam bardziej niż pewna, że przy Niallu to się na pewno stanie. 

- Brakuje nam tylko jeszcze 8 osób. Poczekamy jeszcze 15 minut i odjeżdżamy. - rozejrzałam się jeszcze raz, ale po blondynie nie było ani śladu. Weszłam więc do autokaru i zajęłam miejsce bardziej na tyle, ale nie na samym końcu, bo wiedziałam, że jeśli usiadłabym tam to nie miałabym zbytnio spokoju. 

- Demi!! Słońce ty moje, dawno nie rozmawiałyśmy, co tam u ciebie? - Samantha, jedna z cheerleaderek w naszej szkole dosiadła się do mnie, a ja miałam najszczerszą ochotę zrzucić ją z tego siedzenia. Potrzebowałam pozostać sam na sam - ewentualnie z Niallem - ze swoimi myślami, a przy niej było to niemożliwe.

- Wszystko rewelacyjnie, a u ciebie? - i zaraz pożałowałam swojego pytania. Samantha zaczęła cały wykład na temat tego ile ostatnio kupiła, a ja jak na dobrą koleżankę przystało słuchałam tego wszystkiego.

- Z 5 minut odjeżdżamy - pani Robertson, jedna z naszych opiekunek, weszła do autokaru i zaczęła nas liczyć

- Siedzisz sama? Jak to możliwe? - spytała Samantha z oburzeniem w głosie

- Wiesz, sama się temu dziwie, ale osoba z którą miałam siedzieć jeszcze nie dotarła

- Co za tupet! Żeby kazać ci siedzieć samej i czekać, lepiej weź tego kogoś olej i choć do nas - pokazała mi głową na tył

- Jasne, przyjdę jak będę się nudzić

- Czekamy - uśmiechnęła się i poszła.

Odetchnęłam z ulgą i odwróciłam głowę w stronę okna. Po szybie zaczęły spływać małe kropelki deszczu, co znaczyło, że zaczęło padać. Może dla innych było to dziwne, że najpopularniejsza dziewczyna w szkole siedzi sama, ale mnie to odpowiadało. Wreszcie miałam czas - 6 godzin drogi - by się zrelaksować i pomyśleć. 

- Przepraszamy za spóźnienie - usłyszałam i spojrzałam w stronę z której dobiegał głos. 

Na małych schodkach, którymi wchodzi się do środka stał Niall i dwójka jego przyjaciół.

- Dobrze, że dotarliście, mam rozumieć, że reszta jest w drugim autokarze? - spytała ich pani Robertson

- Tak

- Dobrze, wejdźcie i usiądźcie

Patrzyłam na Nialla i niemo wzywałam go by ze mną usiadł. Jego koledzy widać było, że byli spięci, ale chyba tylko ja to zauważyłam. Usiedli oboje jakieś 2 pary krzeseł przede mną w rzędzie obok. Blondyn jednak ku mojemu miłemu zaskoczeniu szedł dalej, aż nareszcie usiadł obok mnie.

- Cześć - uśmiechnął się, a mnie od razu polepszył się humor

- Jesteś - odpowiedziałam mu uśmiechem i przytuliłam go

- Tak jestem i to tylko dzięki tobie - odpowiedział i potrząsnął głową

- Jesteś mokry! - krzyknęłam kiedy poczułam kropelki deszczu na sobie

- To tylko deszcz, nie roztopisz się - zaśmiał się i jeszcze raz potrząsnął głową

- Przestań! - zaśmiałam się

- A co za to dostanę?

- Z co?

- No jak przestanę

- A co chcesz?

- To - wskazał palcem na swój policzek

- Ale przestaniesz?

- Obiecuje - odpowiedział, a ja nachyliłam się i pocałowałam go w policzek.

- Ruszamy, przed nami 6 godzin drogi, dlatego proszę wam o spokój i wytrwałość - powiedziała nauczycielka

- Gotowa? - spytał Niall

- Zawsze - odpowiedziałam i wyjęłam z mojej torby iPoda, podałam jedną słuchawkę Niallowi i włączyłam muzykę. Tak oto zaczęła się nasza wycieczka...

* HARRY *

- Nie lubię jej - powiedziałem do Zayna i odwróciłem się by na niego spojrzeć. Miałem dość widoku jak Horan świetnie bawi się w towarzystwie tej oszustki.

- To żadna nowość, ale w sumie dlaczego? Ja ją nawet trochę polubiłem, bo dzięki niej tutaj jesteśmy

- Ale ja nie, nigdy jej nie polubię, spójrz tylko na nią. Markowe ciuchy, iPod, te pieniądze, ona co chwila chwali się kasą i tym jaka jest bogata

- Nie przesadzasz?

- Nie!! Zobaczysz, że po tej wycieczce Niall nie będzie taki sam jak wcześniej, on już się zmienił

- On jest szczęśliwy Harry

- A wcześniej nie był?! Mówię ci Zayn ona coś kombinuje, a Niall to pionek w jej grze. 

- Po czym to wnioskujesz?

- Po wszystkim, Zayn czy ja kiedykolwiek się pomyliłem w moich osądach?

- Kilka razy i owszem

- Ale było to coś strasznego?

- No nie

- Więc po prostu mi zaufaj, ta dziewczyna jest fałszywa i ja to widzę, wiem i czuje

- Niech ci będzie.

* DEMI *

Kiedy podróż dobiegła końca i wszyscy wysiedliśmy z autokarów, musieliśmy czekać w holu hotelu, by

porozdzierali nas do pokoi. Pierwszy zakaz brzmiał: ŻADNYCH CHŁOPAKÓW W POKOJACH DZIEWCZYN czyli innymi słowy, dziewczyna musiała dzielić pokój z dziewczyną. Dostałam pokój z niejaką Lizzy, której ja nie znałam, ale grunt, że ona znała mnie. Wziełyśmy kluczyk, nasze rzeczy i poszłyśmy do pokoju. Tam po rozpakowaniu się rzuciłam się na łóżko i moim jedynym marzeniem był sen, ale nie było i to dane, bo ktoś zaczął pukać. Lizzy wyszła, więc musiałam podnieść się z tego mięciutkiego łóżeczka i otworzyć natrętowi. Którym okazał się być Niall.

- Niall, co ty... - nie było mi dane dokończyć, ponieważ blondyn złapał mnie za rękę i bez słowa pociągnął. 

Niall bez słowa prowadził mnie schodami, aż w końcu zatrzymał się przed pewnymi drzwiami.

- Gdzie jesteśmy? - spytałam, a chłopak otworzył drzwi. Okazało się, że naleźliśmy wejście na dach z którego widać było wszystko dookoła, a ponieważ był już wieczór, a w zasadzie noc to widok był jak nie z tej ziemi.

- Przepięknie prawda? - odezwał się blondyn

- Tak - odpowiedziałam i podeszłam do barierki. Byłam mnóstwo razy w wielu krajach w takich hotelach i miejscach, ale nigdy nie widziałam równie wspaniałego widoku. Spojrzałam na blondyna i uśmiechnęłam się do niego. Ten widok był magiczny, ta chwila była magiczna.

- Dziękuje, że mi to pokazałeś - powiedziałam i przytuliłam przyjaciela

- Cieszę się, że ci się podoba - uśmiechnął się - Choć wracamy, bo rano musimy wcześnie wstać, przyjdziemy tu jutro - podał mi swoją dłoń i zeszliśmy na dół. 

.............................................................................................................................................

Hej! To jest ostatni rozdział, kiedy mamy tylko Nialla i Demi, od następnego będzie więcej akcji i więcej HEMI, więc mam nadzieję, że będziecie dalej czytać, bo mogę powiedzieć, że będzie się działo...

Następny może jutro :)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ