Rozdział 14

" Niszczenie jest znacznie łatwiejsze od tworzenia"

                                                                                         - Suzanne Collins "Igrzyska Śmierci"

* DEMI, - PO WYCIECZCE, DZIEŃ KOLACJI - *

Dzisiaj jest ten dzień. To w dniu dzisiejszym rodzice sprzedają mnie jak krowę hodowlaną lub małego bezbronnego szczeniaka. Nie obchodzi ich to, że jestem kobietą i już na tyle

dorosłą i dojrzałą, że mogę kierować sama swoim życiem, oni - a zwłaszcza ojciec - widzą we mnie tylko kogoś dzięki komu zarabia się kasę i to wszystko. Ja nie mogę nic zrobić, dopóki mieszkam z nimi pod jednym dachem mam się ich słuchać i pod żadnym pozorem nie sprzeciwiać. I muszę w końcu się do tego przyznać - boję się swojego ojca, jestem bita i zastraszana. Nie potrafię się sprzeciwić, strach przed nim tak głęboko zakorzenił się w moim umyśle, ciele i krwioobiegu, że chyba nigdy nie będę w stanie mu się przeciwstawić. Taki widocznie mój los, jako zakładnik we własnym domu z masą siniaków na własnym ciele i całkowicie zranioną psychiką.... Ludzie niczego nie widzą, ale nie ma się czemu dziwić, tak umiejętnie opanowałam ukrywanie własnych emocji, że sama czasami nie wiem, czy śmiać się czy płakać.
Wyszłam z garderoby z wieszakiem, na którym wisiała sukienka. Dzisiejszą również wybrał mój ojciec, ale dzisiaj nie mam co do niej zastrzeżeń, bo również mi się podoba.
Założyłam ją i buty po czym stanęłam przed lustrem przyglądając się swojemu odbiciu. Najchętniej zeszłabym na dół nie umalowana i w dresie, bo tylko na taki strój mam w dniu dzisiejszym ochotę, ale nie mogę, wolę nawet nie myśleć co by się działo, gdybym tak właśnie postąpiła. O tym co wydarzy się w dniu dzisiejszym wiem tylko ja i moi rodzice oczywiście. Niallowi nie powiedziałam całej prawdy, kiedy chciał się dzisiaj spotkać odpowiedziałam zgodnie z połową prawdy, że mam ważną kolację na której muszę być, to wszystko. Głupio się czuję wiedząc, że okłamuję i ukrywam prawdę przed jedynym moim przyjacielem, ale robię to dla naszego wspólnego dobra, mam nadzieję, że jak kiedyś to wyjdzie na jaw to mi wybaczy.
Kiedy byłam już gotowa, wyszłam ze swojej sypialni i z duszą na ramieniu zaczęłam schodzić po schodach. Za kilkanaście lub kilkadziesiąt minut o moim losie zdecyduje dwóch facetów. Jeden rządny pieniędzy, a drugi? Napalony? Chyba tak, to jest właściwe określenie tego faceta. Dlaczego? No, bo chyba sam widok jak ślini się na twój widok facet po 60 określa go jako zboczeńca, napalonego zboczeńca.
Przywołałam na twarz wymuszony uśmiech i podeszłam się przywitać jak na grzeczną córkę przystało. Po

(Podczas kolacji te kwiatki na środku były prawie niewidoczne.)

tym mało interesującym przywitaniu wszyscy przeszliśmy do jadalni.
Nasze miejsca były podpisane - jak podczas nie wiadomo jak ważnej kolacji, chociaż w sumie ta też jest ważna, mają się na niej rozstrzygnąć moje losy - Nasz gość zajął miejsce na przeciwko mojego ojca, ja miałam przydzielone miejsce obok tego jakże ważnego gościa, a obok mojego ojca tradycyjnie miejsce zajęła moja matka.

***

Kolacja trwała w najlepsze, a ja siedziałam jak na szpilkach. Nie mogłam jeść ani spokojnie siedzieć, ale chyba nikt by tego nie potrafił, kiedy wie, że to co zdecyduje dwójka facetów będzie miało wpływ na twój dalszy los. W pewnym momencie, kiedy oboje zaczęli schodzić na temat podpisania tej jakże ważnej umowy, zadzwonił telefon służbowy mojego ojca.

Wstał od stołu wcześniej niesczerze przepraszając i wyszedł do swojego gabinetu, po nie dalej jak 2 minutach przyszła nasza druga gosposia i powiedziała, że ojciec pilnie potrzebuje mojej matki. Takim oto sposobem zostałam sama przy stole ze zboczeńcem, który aż miał obłęd w oczach, kiedy na mnie patrzył. Czułam jak w moim żołądku i wnętrzu wszystko się przewraca i kotłuje, bałam się tego co nastąpi za kilkanaście minut, tego co się wydarzy potem i czy jutro obudzę się w swoim pokoju. W mojej głowie kotłowało się z tysiąc myśli, których nie mogłam okiełznać. 

Chciałam zebrać myśli i logicznie podejść do sytuacji w jakiej się znalazłam, czyli tego, jaki będzie mój los i tego, że siedzę sama obok napalonego na mnie faceta, ale nie było to łatwe. Chciałam odejść jak najszybciej od stołu i zniknąć, najlepiej by było pojawić się po wszystkim, ale nie mogę tego zrobić. Ojciec zabronił mi wychodzenia podczas kolacji i wstawania od stołu, jeśli to zrobię będę musiała liczyć się z konsewencjami swoich czynów. Przełknęłam gulę, która utworzyła się w moim gardle i starałam się opanować, chciałam zmienić bieg moich myśli na inny tor. Kiedy mój oddech już prawie wrócił do normy stało się to, czego się obawiałam. Ręka faceta spoczęła na moim odsłoniętym udzie, jakby tego było mało, jego dłoń zaczęła wędrówkę w górę. Miałam na sobie sukienkę, więc dojście do celu miał łatwe. Mój oddech stał się płytki i nie równy. Zaczęłam szybciej oddychać, a serce przyspieszyło z pompowaniem krwi. Bałam się, sparaliżowało mnie i kompletnie nie wiedziałam co w tej sytuacji zrobić. Zawsze przy takich typkach byli ze mną rodzice, co prawda nie obchodził ich mój los, ale tacy jak oni się hamowali, a teraz?!

Jego dłoń była coraz bliżej, bałam się, cholernie się bałam co on może mi zrobić. Nerwowo rozglądałam się po jadalni i nasłuchiwałam, ale pomocy znikąd. Zamarłam, kiedy poczułam jak blisko jest jego dłoń, musiałam coś zrobić i zapobiec dalszym wydarzeniom.

- Przepraszam na chwilkę – powiedziałam, kiedy jego dłoń była kilka centymetrów od celu.

Wstałam szybko od stołu i wyszłam. Musiałam jak najszybciej znaleźć się w łazience, musiałam ochłonąć, ponieważ strach, adrenalina i panika brały górę nad moimi wszelkimi emocjami. Skierowałam się do jednej z łazienek na dole, skręciłam w jeden z mniejszych korytarzyków i już miałam łapać za klamkę, kiedy poczułam jak ktoś łapie mnie za rękę, odwraca w swoją stronę i z całej siły pcha na ścianę. Kiedy otworzyłam oczy, które zamknęłam z powodu strachu ujrzałam tego przeklętego typka. Na twarzy miał swój chamski i pewny siebie uśmieszek. Złapał moje obie ręce w swoją dużą dłoń, podniósł nad moją głowę i przyparł do ściany.

- Nie lubię, kiedy ktoś przerywa mi zabawę, kochanie – powiedział, kiedy jego druga, wolna ręka zaczęła „spacer” po mojej krótkiej sukience.

- Proszę mnie puścić!! – krzyknęłam i chciałam jakimś sposobem się uwolnić, ale był zbyt silny.

- Nikt cię nie usłyszy skarbie – zaśmiał się i przyparł do mnie całym ciałem, po czym pocałował, a ja miałam ochotę zwymiotować, kiedy poczułam jego usta na swoich i ten przeklęty zapach papierosów zmieszany z alkoholem. Swoją dłoń wsunął pod moją sukienkę, a ja poczułam jak łzy zaczynają spływać po moich policzkach.

- Pomocy!!!!!!! – krzyknęłam dławiąc się płaczem, ale zaraz tego pożałowałam, ponieważ dostałam od niego w twarz

- Krzykniesz jeszcze raz, a będzie bolało dużo bardziej! – powiedział i zaczął rozpinać mi sukienkę. Po chwili czułam jak zaczyna całować mnie po szyji i schodzić z pocałunkami coraz niżej. Zaczęłam się szarpać i wyrywać, ale miał tak dużo siły, że mało co mogłam zdziałać. Czułam jak moje ciało pomału się poddaje z powodu nieustannej walki, która i tak nic nie daje, z moich oczu leciały łzy, czułam obezwładniający mnie strach, paraliż i panikę. Byłam bliska omdlenia.

Jego dłoń wędrowała pod moją rozpięta już sukienką, a ja nie wiedziałam co zrobić.

Z powodu licznych prób wyrwania się moja sukienka była poszarpana, a z powodu krzyków na moim ciele było kilka siniaków i ran. Bałam się, bardzo się bałam. Ale w pewnym momencie, kiedy miałam się już poddać, odnalazłam w sobie resztki sił i mocy. Znów zaczęłam się wyrywać, gryzłam go, szarpałam się i kopałam, aż w pewnym momencie mojej walki z całej siły kopnęłam go w krocze. Facet natychmiastowo mnie puścił i się skulił, a ja miałam szansę na ucieczkę. Minęłam go ignorując wszelkie przekleństwa wydostające się z jego paskudnych ust i zaczęłam jak najszybciej biec w stronę wyjścia. Nie mojego pokoju, o nie. Wyjścia, drzwi wyjściowych. Musiałam się stamtąd wyrwać, musiałam w końcu się od tego uwolnić, nie wrócę tam, nigdy! Mam już tego dosyć, muszę w końcu coś z tym zrobić! Płacząc, w poszarpanej sukience,  która nie wiem czy ją w ogóle jeszcze przypominała wybiegłam z domu i biegłam przed siebie. Nie wiedziałam kompletnie gdzie, oby jak najdalej od tego przeklętego domu, zboczeńca i rodziców, których nigdy nie miałam.

Kiedy opadałam już z sił, stanęłam. Nie wiem, gdzie właśnie jestem. Jest ciemno i zimno. Dreszcz przeszedł całe moje ciało. Zaczęłam znowu płakać. Nie wiem gdzie jestem i nie wiem nawet, gdzie zwrócić się o pomoc. W pewnym momencie odwróciłam się i ujrzałam rażące światło. Usłyszałam głośny dźwięk klaksonu, a po chwili rozpędzony samochód minął mnie dosłownie o kilka centymetrów. Czułam po raz kolejny paraliżujący strach.  Ale to był dopiero początek mojej tragedii…

 *HARRY *

Jechaliśmy z chłopakami z pizzeri całodobowej i śpiewaliśmy na całe głosy przy włączonej muzyce w radiu. To był jeden z tych dni, kiedy mogliśmy się wyluzować i niczym nie przejmować. W pewnym momencie Louis gwałtownie skręcił w bok, w wyniku czego ja – mądry człowiek bez pasów – uderzyłem o szybę przez którą widziałem dziewczynę, którą Louis o mało nie przejechał. Uderzył ją tylko lusterkiem, ale musiało to być mocne uderzenie, bo dziewczyna przewróciła się. Lou dał gwałtownie po hamulcach, a cała

nasza trójka ucichła.

- Czyś ty oszalała dziewczyno? – krzyknął Lou, który wysiadł szybko z samochodu zobaczyć co z dziewczyną, w jego ślady poszedłem ja i Niall.

Nie mogliśmy dokładnie zobaczyć jak wygląda, bo była do nas odwrócona.

- Przepraszam – usłyszeliśmy cichy szept, a po chwili blondynka odwróciła się w naszą stronę, a mnie zamurowało.

- Demi!!!!!!!! – usłyszeliśmy krzyk Horana i blondyn natychmiast znalazł się przy dziewczynie. Mnie wmurowało w asfalt, więc tylko stałem i patrzyłem.

- Co ci się stało?!

- Niall, ja…. – powiedziała cicho, rozpłakała się i wtuliła z Horana. Niall razem z Louis pomagali jej wstać i dopiero wtedy można było dostrzec w jakim stanie jest dziewczyna. Sukienkę miała całą brudną i porozdzieraną, a na twarzy i ciele pełno ran. Nie musiałem być lekarzem żeby stwierdzić, że coś się stało i to coś poważnego. Po raz pierwszy widziałem ją w takim stanie, nie mogłem uwierzyć w wydarzenia rozgrywające się na moich oczach. Nie wiedziałem co myśleć ani robić. Z jednej strony wsiadł bym do samochodu i odjechał z piskiem opon, w ogóle nie pomagając tej bogaczce, ale z drugiej strony coś mówiło mi, że ona na prawdę potrzebuje pomocy, w końcu to człowiek jak każdy inny i jeśli nie my, to nikt jej nie pomoże.

- Aua!! – krzyknęła, kiedy próbowała się wyprostować – Boli!

- Jedziemy do szpitala! – krzyknąłem nie patrząc na zszokowane miny przyjaciół, w sumie sam byłem w szoku, że w ogóle te słowa opuściły moje usta, ale było już za późno, musiałem dokończyć to co zacząłem – Louis za kierownicę, ja pomogę Niallowi i Demi – wow, po raz pierwszy chyba użyłem jej imienia, cóż za zmiana!

Louis zgodnie z moim poleceniem zasiadł na miejscu kierowcy, a ja podszedłem do dziewczyny i Horana.

- Otwórz drzwi – poleciłem Niallowi

- Ale…

- Nie ma żadnego ale Niall!! – krzyknąłem, a Horan znalazł się natychmiast przy tylnich drzwiach.  Podszedłem do Demi i spojrzałem w jej zapłakane oczy, w których widać było strach i ból.

- Wezmę cię na ręce – powiedziałem cicho, na co dziewczyna tylko lekko skinęła głową. Wziąłem ją na ręce, zaniosłem do samochodu i położyłem z tyłu.

- Kierunek szpital – powiedziałem i zatrzasnąłem drzwiczki. Zawieziemy ją do szpitala, damy na izbę przyjęć, a potem jak gdyby nigdy nic, zostawimy i wrócimy do domu. Spłacę swój dług za pomoc w szkole i będę miał ją z głowy. Poza tym ona nas nie potrzebuje, ma wystarczająco dużo pieniędzy by się nią jak najlepiej zajęli. 

.............................................................................................................................................................

 Hejo!! Jak tam, podoba wam się rozdział? Jest to bardzo ważny rozdział, ponieważ to co się w nim wydarzyło, ma kluczową rolę w dalszej części. Mam nadzieję, że są emocje w nim zawarte, starałam się, ale nie wiem czy mi wyszło. 

Co mogę dodać? Mam nadzieję, że wam się podobało i jesteście zadowoleni. Mam do was pytanko: 

Chciałabym się spytać, dlaczego czytanie w ogóle to opowiadanie i ogólnie, moje opowiadania? Jestem ciekawa. Jak możecie, to napiszcie w komentarzu. Będę wdzięczna. Kolejny rozdział gdzieś tak w okolicach piątku lub soboty.

Dziękuje wam za wszystkie komentarze, to wiele dla mnie znaczy, na prawdę OGROMNIE DZIĘKUJE.

Za wszelkie błędy przepraszam

CZYTASZ = KOMENTUJES

Pozdrawiam was wszystkich serdecznie i przesyłam ciepłe uściski, bo na dworze strasznie zimno :) Dziekuje